V


As veces, no espertar do meu letargo, revólvome cun grito de furia, de enfado por non ver máis aló dos pés da miña cama. Eu resisto e ti tamén, pero cada vez máis o frío chega a este galpón ausente que non nos deixa durmir. E apoio a miña cabeza na túa, recuperando as forzas,  pensando en sacudir xuntos o orballo do noso futuro.

Manifestación  “15- Octubre, Indignados”, Santiago de Compostela

1 comentario:

Anónimo dijo...

La falta de empatía hace la crisis.
La crisis somos todos.
Y aquí, donde en esta foto, encontramos aquello que la soluciona.

Me encanta