Y tras la reja del medio, sobre el muro, hay una flor pintada a bolígrafo, el ser humano imagina y sugestiona la realidad. Alguien estaba dormido antes de que empezara todo... tuvo un sueño... y entonces... ocurrió.
Lembro cando aínda estaban pintadas as bágoas na segunda reixa. Eu acababa de chegar a Barcelona. Estaba, ai! tan sozinha, como di a canción; e non tiña nada, nada. No medio dalquel naufraxio que, ao cabo, acabou dandome todo, atopeite a ti. Lembro cando aínda tiñas o pelo tan longo e frondoso que unha podía perder as mans afundidas nun aloumiño de agradecemento entre os teus rizos. A primeira vez que te vin parecíchesme altísima e moi guapa. Levabas un abrigo longo e un chal de ganchillo que che dera a túa avoa enredado ao pescozo. Lembro que quixen ser amiga túa e lembro a xenerosidade infinita coa que me acompañaches aqueles primeiros días. Aínda hoxe me sigues acompañando nos días baixos cun soriso de irmá meniña, que eu non tiven. Que chorar e florecer siga sendo para nosoutras, Grace, un recuncho de amizade onde queira que habitemos co paso dos anos.
Un día yo también vi esos textos, ya casi borrados y quise hacerle un humilde homenaje en mi blog, cuando ya el paso del tiempo los había borrado. Para mi esas ventanas siempre fueron uno de los pequeños grandes tesoros de Barcelona. Gracias, Natalia :D
5 comentarios:
Y tras la reja del medio, sobre el muro, hay una flor pintada a bolígrafo, el ser humano imagina y sugestiona la realidad. Alguien estaba dormido antes de que empezara todo... tuvo un sueño... y entonces... ocurrió.
Wolfgang
Lembro cando aínda estaban pintadas as bágoas na segunda reixa. Eu acababa de chegar a Barcelona. Estaba, ai! tan sozinha, como di a canción; e non tiña nada, nada. No medio dalquel naufraxio que, ao cabo, acabou dandome todo, atopeite a ti. Lembro cando aínda tiñas o pelo tan longo e frondoso que unha podía perder as mans afundidas nun aloumiño de agradecemento entre os teus rizos. A primeira vez que te vin parecíchesme altísima e moi guapa. Levabas un abrigo longo e un chal de ganchillo que che dera a túa avoa enredado ao pescozo. Lembro que quixen ser amiga túa e lembro a xenerosidade infinita coa que me acompañaches aqueles primeiros días. Aínda hoxe me sigues acompañando nos días baixos cun soriso de irmá meniña, que eu non tiven. Que chorar e florecer siga sendo para nosoutras, Grace, un recuncho de amizade onde queira que habitemos co paso dos anos.
Céltia.
Muy buenas las fotos de las rejas sin ventanas desde las que asomarse
Un bico
Your sister Luna
En algún momento esta obra tuvo sus textos, el autor Emilio Amella, para ver xomo fué en algún momento podéis ir l siguiente enlace:
http://toposortiz.blogspot.com/2007/12/las-rejas-son-as.html
Un día yo también vi esos textos, ya casi borrados y quise hacerle un humilde homenaje en mi blog, cuando ya el paso del tiempo los había borrado. Para mi esas ventanas siempre fueron uno de los pequeños grandes tesoros de Barcelona. Gracias, Natalia :D
Publicar un comentario